مقدمه: یکی از شاخص های بهداشت روانی میزان رضایت از زندگی است که برکیفیت زندگی افراد تأثیر می گذارد و از آنجا که کودکان استثنایی ویژگی ها و تواناییهای متفاوتی با کودکان عادی دارند ممکن است رضایت از زندگی آنها تحت تأثیر نوع و میزان ناتوانی آنها قرار گیرد. هدف از این پژوهش مقایسه رضایت از زندگی در دانش آموزان نابینا، ناشنوا و عادی مدارس شهر همدان در سال 1392 است.

روش کار: در این مطالعه مقطعی، 21 دانش آموز نابینا و 66 دانش آموز ناشنوا بصورت سرشماری و 174 دانش آموز عادی مدارس شهر همدان با نمونه گیری تصادفی خوشه ای در سال 1392 مورد بررسی قرار گرفتند. جمع آوری داده ها با استفاده از مقیاس چند وجهی رضایت از زندگی دانش آموزان (Multidimensional Students’ Life Satisfaction Scale) انجام گرفت، داده ها با آزمون های آماری T-student و ANOVA و به وسیله نرم افزار SPSS نسخه 18 تحلیل شدند.

یافته ها: نتایج آزمون تی نشان داد میزان رضایت از زندگی دو گروه دانش آموزان عادی و استثنایی یکسان نمی باشد و اختلاف معناداری وجود دارد. همچنین نتایج آزمون آنووا نشان داد که میزان رضایت از زندگی سه گروه دانش آموزان نابینا، ناشنوا و عادی نیز یکسان نمی باشد و اختلاف معناداری وجود دارد (0/05>P). بین ابعاد میزان رضایت از زندگی سه گروه دانش‌آموزان نیز تفاوت معنی داری یافت شد (0/05>P).

نتیجه گیری: نتایج نهایی نشان داد که بیشترین میزان رضایت از زندگی در دانش آموزان عادی و کمترین میزان رضایت از زندگی در دانش آموزان نابینا وجود دارد که در مداخلات ارتقای سلامت نیاز به توجه بیشتر و برنامه ریزی های خاص تری دارند.