مواد و روش‌‌ها: پژوهش حاضر توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی می­ باشد. نمونه­ های پژوهش ۳۵۰ کودک ۱۲ ماه تا ۶ سال، شامل ۱۷۵ کودک مبتلا به سوختگی و ۱۷۵ کودک بدون سوختگی بود که از پنج بیمارستان شهر رشت با روش نمونه­ گیری تدریجی انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ­ها از پرسشنامه ­ای شامل سه بخش مشخصات فردی، خانوادگی و محیطی استفاده گردید. داده­ ها توسط نرم افزار (۱۶)SPSS با آزمون­ های من ویتنی­ یو، کای­ دو، تست دقیق فیشر، رگرسیون لجستیک چندگانه تجزیه و تحلیل شدند.
یافته‌ها: از بین عوامل فردی، سن کودک و از بین عوامل خانوادگی، سن مادر، میزان تحصیلات پدر، سطح درآمد ماهانه و از بین عوامل محیطی، زیر بنای منزل، تعداد اتاق خواب، نوع آشپزخانه، دور از دسترس بودن مواد سوختی و مواد شوینده بین دو گروه اختلاف معنی­ دار آماری وجود داشت (۰/۰۰۱=P).
نتیجه‌گیری: بیشترین موارد سوختگی کودکان در زمان صرف غذا و زمانی که همه اعضای خانواده حضور داشتند، رخ داده­ بود. همچنین وقوع سوختگی در خانواده­ هایی که تحصیلات و سطح درآمد پایین داشتند، بیشتر بود. در نتیجه می­ توان با شناسایی خانواده­ های در معرض خطر و آموزش روش­ های پیشگیری از سوختگی کودکان، بسیاری از موارد سوختگی را پیشگیری نمود.