سابقه و هدف: فقدان رضایت شغلی در پرستاران منجر به کاهش کیفیت خدمات درمانی و در نتیجه کاهش عملکرد بیمارستان­ ها می ­شود. هدف این پژوهش تعیین میزان رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان­ های کشور بوده است.  

مواد و روش‌‌ها: این پژوهش با روش مطالعه مروری منظم و فراتحلیل انجام شد. کلیه مقالات مرتبط با رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان­ های ایران منتشر شده در ۸ پایگاه داده­ای جستجو، جمع آوری و ارزشیابی کیفیتی شدند. در نهایت، تعداد ۱۲ مقاله با استفاده از نرم افزار Comprehensive Meta-Analysis  تحلیل شدند.
یافته‌ها: در ۱۲ مقاله مورد بررسی، میانگین و انحراف معیار رضایت شغلی پرستاران بر مبنای مدل اثرات تصادفی، ۰/۰8 ± 2/89 (2/72 – 3/05 :حدود اطمینان ۹۵%) به دست آمد. بیشترین میانگین و انحراف معیار رضایت شغلی در بیمارستان­ های دولتی و خصوصی در رشت در ۱۳۹۲ برابر با ۰/03 ± 3/59 (3/51 – 3/66 : حدود اطمینان ۹۵%) و کمترین میانگین و انحراف معیار رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان­ ها آموزشی در آمل در سال ۱۳۹۷ برابر با ۰/03 ± 2/50 (2/43 – 2/57:حدود اطمینان ۹۵%) به دست آمد. بین سال انجام مطالعات، میانگین سابقه کاری، میانگین سنی، حجم نمونه و میانگین رضایت شغلی رابطه معنی داری وجود داشت (0/001=P).

نتیجه‌گیری: میانگین رضایت شغلی پرستاران در حد متوسط است. بنابراین، سیاستگذاران و مدیران نظام سلامت باید اقدامات جدی به منظور افزایش رضایت شغلی پرستاران در بیمارستان­ ها بکار گیرند.