مهدی میرزایی علویجه، سیروس جلیلی، علی صفریان، معصومه واعظی، عبدالله سعادت‌فر، فرزاد جلیلیان،
دوره ۱۹، شماره ۲ - ( مجله علمی پژوهان،زمستان ۱۳۹۹ )
چکیده
سابقه و هدف: خودناتوان‌سازی انجام یا قصد انجام مجموعه رفتارهایی است که به‌منظور بیرونی جلوه‌دادن شکست‌ها و درونی جلوه‌دادن موفقیت‌ها به کار می‌رود. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت خودناتوان‌سازی و ارتباط آن با برخی متغیرهای تحصیلی در دانشجویان انجام شد.
مواد و روش‌‌ها: این پژوهش نوعی مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بود که در میان ۲۹۶ نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه انجام شد. شرکت‌کنندگان به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده و با احتمال متناسب با حجم در هر یک از خوشه‌ها (دانشکده‌ها) انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسش‌نامه به‌صورت خودگزارش‌دهی جمع‌آوری شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار نسخه ویندوز SPSS نسخه ۱۶ و آزمون‌های توصیفی و تحلیلی در سطح اطمینان ۹۵ درصد تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها: دامنه سن دانشجویان ۱۸ تا ۳۱ سال و میانگین آن ۱۰/۲±۲۱/۲۲ سال بود. میانگین نمره خودناتوان‌سازی دانشجویان ۴۸/۳±۶۴/۱۶ بود که در مجموع ۵۶/۶۶ درصد از حداکثر نمره قابل اکتساب کسب شد. دانشجویان دانشکده دندان‌پزشکی خودناتوان‌سازی بیشتری نسبت به سایر دانشکده‌ها داشتند (۰۱۱/۰P=). دانشجویان متأهل خودناتوان‌سازی بیشتری نسبت به دانشجویان مجرد داشتند (۰۲۵/۰P=). دانشجویانی که سن بیشتری داشتند، نمره بالاتری در خودناتوان‌سازی کسب کردند (۱۱۴/۰r= و ۰۲۵/۰P=).
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه دانشجویان بیش از ۵۰ درصد از نمره خودناتوان‌سازی را کسب کردند، به نظر می‌رسد برنامه‌ریزی برنامه‌های مداخله‌ای مرتبط و قبل از آن انجام مطالعات تکمیلی برای دستیابی به علل مؤثر ضروری است.
