سابقه و هدف: سازگاری شغلی به عنوان حالت سازگار و مساعد روانی فرد نسبت به شغل پس از اشتغال، پیامدهای مثبتی به همراه دارد که شناسایی عوامل موثر بر آن را ضروری می‏ سازد. هدف این پژوهش بررسی نقش میانجی خودکارآمدی شغلی در رابطه بین سرمایه‏ ی روانشناختی و سازگاری شغلی کارکنان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال ۱۳۹۵ بود.
مواد و روش‌‌ها: پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و به روش معادلات ساختاری بود. با توجه به جدول مورگان و با استفاده از روش نمونه­ گیری در دسترس، ۱۲۲ نفر از کارکنان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال ۱۳۹۵ (۹۲ نفر مرد و ۳۰ نفر زن) به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده­ ها از پرسشنامه ­های سرمایه‏ ی روانشناختی Luthans ، خودکارآمدی شغلی Rigs & Knight  و پرسشنامه سازگاری شغلی Dawis & Lofqist استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‏ ها از نرم افزار SPSS (میانگین، انحراف استاندارد، همبستگی پیرسون، آزمون کایمو و بارتلت) و ورژن ۲۲ و LISREL ورژن ۸/۸ استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده ­ها نشان داد که اثر مستقیم سرمایه‏ ی روانشناختی بر خودکارآمدی شغلی و سازگاری شغلی معنی­ دار است و همچنین خودکارآمدی شغلی بر سازگاری شغلی اثر مستقیم دارد. نقش واسطه­ ای خودکارآمدی شغلی در رابطه بین سرمایه‏ ی روانشناختی و سازگاری شغلی کارکنان نیز معنادار بود.
نتیجه‌گیری: سرمایه‏ ی روانشناختی و خودکارآمدی شغلی به عنوان متغیرهای موثر بر سازگاری شغلی، باید توسط مدیران دانشگاه مورد توجه قرار گفته و تلاش کنند تا این دو متغیر را در کارکنان تقویت کنند.