سابقه و هدف: در نظام سلامت استفاده از ابزارهای مبتنی بر بیمار جهت محاسبه کیفیت زندگی، مرجع تصمیم‌گیری‌ ‌های بالینی محسوب می گردد. صوت افراد با آسیب شنوایی، به دلیل دریافت بازخورد نامناسب دچار مشکلاتی می‌شود. با توجه به تاثیرات چند جانبه اختلال صوت بر کیفیت زندگی افراد، ضروری است تا به بررسی رابطه‌ی کیفیت زندگی عمومی (SF۳۶) با کیفیت زندگی وابسته به صوت (VHI) در افراد بزرگسال با افت های مختلف شنوایی بپردازیم.
مواد و روش‌‌ها: مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی بود. آزمودنی ها ۵۰ فرد کم شنوا (۲۵ فرد با افت خفیف و ۲۵ فرد با افت متوسط تا شدید) بود. اطلاعات زمینه ای از طریق مصاحبه استخراج و سپس هر آزمودنی پرسشنامه های SF۳۶ و VHI را تکمیل نمودند. میانگین امتیاز هر پرسشنامه محاسبه و داده ها با نرم افزار SPSS۲۲ و با استفاده از آزمون آماری اسپیرمن بررسی شدند.
یافته‌ها: همبستگی معناداری بین نمره کل و سه زیر آزمون VHI و SF۳۶ در افراد کم شنوا با شدت خفیف وجود ندارد و همبستگی معناداری بین نمره کل و دو زیر آزمون VHI (جسمی، عملکردی) به غیر از آزمون عاطفی و SF۳۶ در افراد کم شنوا با شدت متوسط تا شدید وجود دارد.
نتیجه‌گیری: این مطالعه بر لزوم درمان در بردارنده‌ی توانبخشی روانی- اجتماعی در کنار تکنیک‌های صوتی تاکید می‌کند. بنابراین ضروری است آسیب شناسان گفتار و زبان در برنامه های درمانی خود، به بهبود عوامل شناختی، روانی و اجتماعی در کنار درمان‌های صوتی بپردازند تا کیفیت زندگی وابسته به صوت در این بیماران افزایش یابد.