مقدمه: امروزه سازمان ملل به دنبال تصویب کنوانسیون حقوق معلولان برد رسیدگی به نیازهای این گروه تاکید فراوان داشته و اغلب کشور های جهان در این زمینه متعهد شده اند. بنابر این با توجه به ضروریات شناسایی نیاز های معلولان و برنامه ریزی در این حوزه، این مطالعه با هدف شناسایی نیازهای ویژه افراد کم توان جسمی صورت گرفت.
روش کار: این مقاله بخشی از یک مطالعه ی کیفی است که با روش نظریه ی زمینه ای (گراندد تئوری) انجام شده است. پانزده نفر از کم توانان جسمی شهر تهران که به صورت نمونه گیری هدفمند و نظری انتخاب شده بودند، در مطالعه شرکت داده شدند. روش اصلی جمع آوری داده ها مصاحبه نیمه ساختار یافته بود، که تا زمان اشباع داده ها ادامه یافت. داده ها با روش کد گذاری استرس و کوربین (مقایسه ی مداوم ) تحلیل گردید و به منظور افزایش اعتبار داده ها از روش قضاوت ارزیابانه استفاده شد.
یافته ها: به طور کلی مهم ترین نیاز های ویژه افراد کم توان جسمی در ۷ حوزه جای گرفت که عبارتند از :خانواده و نزدیکان، آموزش، جابجایی و حمل و نقل، بنا ها و فضاها، مشارکت اجتماعی و اشتغال، خدمات بهداشتی درمانی، نگرش سایر افراد جامعه به مشکلات آنها.
نتیجه گیری: افزایش مشارکت اجتماعی و استقلال عملکرد کم توانان جسمی مستلزم آن است که به جای (ناتوانی) در آن ها به مفهوم (برابری فرصت ها) در جامعه تکیه شود. بدین ترتیب که خدمات و نظام های عمومی از جمله مکان ها و محیط های فیزیکی، مسکن، ایاب و ذهاب، فرصت های آموزشی و شغلی، همچنین زندگی فرهنگی اجتماعی شامل تسهیلات ورزشی و تفریحی، به طور یکسان در دسترس همگان قرار گیرد. بدین ترتیب کم توانان جسمی نیز قادر خواهند بود تا بازندگی با کیفیت بهتر و مساوی با دیگران دست پیدا کنند.
