جستجو در مقالات منتشر شده


۲ نتیجه برای انگیزش پیشرفت

علی اصغر حسین مردی، زهرا حسین مردی،
دوره ۱۳، شماره ۳ - ( ۳-۱۳۹۴ )
چکیده

مقدمه: مطالعه عوامل موثر بر پیشرفت یا عملکرد تحصیلی نسبتا پیچیده است زیرا این مفهوم ابعاد گسترده ای دارد که هم عوامل محیطی و هم عوامل درون فردی بر آن اثر می گذارند. دو عامل موثر در پیشرفت تحصیلی، هوش هیجانی و انگیزش پیشرفت می باشد. این مطالعه با هدف پیش بینی پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن بر اساس هوش هیجانی و انگیزش پیشرفت در آنان در سال ۱۳۹۲ انجام شد.

روش کار: این مطالعه توصیفی_تحلیلی از نوع مقطعی است. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای ۳۷۶ نفر از دانشجویان دختر و پسر مقطع کارشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن که در سال تحصیلی ۱۳۹۲_۱۳۹۱ مشغول به تحصیل بودند، انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه انگیزش پیشرفت هرمنس و آزمون هوش هیجانی برادبری_گریوز بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل رگرسیون چندگانه توسط نرم افزار SPSS ویرایش ۲۱ استفاده گردید.

یافته ها: نتایج نشان داد بین هوش هیجانی و انگیزش پیشرفت با متغیر پیشرفت تحصیلی در دانشجویان همبستگی معنادار وجود دارد (P<۰,۰۱). در دختران تنها رابطه بین انگیزش پیشرفت با متغیر پیشرفت تحصیلی معنادار است حال آنکه در پسران، همبستگی هر دو متغیر هوش هیجانی و انگیزش پیشرفت با متغیر پیشرفت تحصیلی معنادار است (P<۰.۰۱). نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که انگیزش پیشرفت می تواند پیشرفت تحصیلی را در دانشجویان به صورت معناداریپیش بینی نماید (P<۰.۰۰۱). اما هوش هیجانی نتوانست پیشرفت تحصیلی را پیش بینی نماید (P=۰.۴۲۳)

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که بر اساس انگیزه پیشرفت، می توان پیشرفت تحصیلی دانشجویان پیش بینی نمود. لذا توجه و تقویت انگیزه پیشرفت در کنار سایر عوامل تاثیر گذار در پیشرفت تحصیلی دانشجویان می تواند باعث افزایش میزان عملکرد آنان شود.


مهدی میرزایی علویجه، سیروس جلیلی، علی صفریان، معصومه واعظی، عبدالله سعادت‌فر، فرزاد جلیلیان،
دوره ۱۹، شماره ۲ - ( ۱۲-۱۳۹۹ )
چکیده

سابقه و هدف: خودناتوان‌سازی انجام یا قصد انجام مجموعه رفتارهایی است که به‌منظور بیرونی جلوه‌دادن شکست‌ها و درونی جلوه‌دادن موفقیت‌ها به کار می‌رود. مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت خودناتوان‌سازی و ارتباط آن با برخی متغیرهای تحصیلی در دانشجویان انجام شد.
مواد و روش‌‌ها: این پژوهش نوعی مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بود که در میان ۲۹۶ نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه انجام شد. شرکت‌کنندگان به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده و با احتمال متناسب با حجم در هر یک از خوشه‌ها (دانشکده‌ها) انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسش‌نامه به‌صورت خودگزارش‌دهی جمع‌آوری شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار نسخه ویندوز SPSS نسخه ۱۶ و آزمون‌های توصیفی و تحلیلی در سطح اطمینان ۹۵ درصد تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته‌ها: دامنه سن دانشجویان ۱۸ تا ۳۱ سال و میانگین آن ۱۰/۲±۲۱/۲۲ سال بود. میانگین نمره خودناتوان‌سازی دانشجویان ۴۸/۳±۶۴/۱۶ بود که در مجموع ۵۶/۶۶ درصد از حداکثر نمره قابل اکتساب کسب شد. دانشجویان دانشکده دندان‌پزشکی خودناتوان‌سازی بیشتری نسبت به سایر دانشکده‌ها داشتند (۰۱۱/۰P=). دانشجویان متأهل خودناتوان‌سازی بیشتری نسبت به دانشجویان مجرد داشتند (۰۲۵/۰P=). دانشجویانی که سن بیشتری داشتند، نمره بالاتری در خودناتوان‌سازی کسب کردند (۱۱۴/۰r= و ۰۲۵/۰P=).
نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه دانشجویان بیش از ۵۰ درصد از نمره خودناتوان‌سازی را کسب کردند، به نظر می‌رسد برنامه‌ریزی برنامه‌های مداخله‌ای مرتبط و قبل از آن انجام مطالعات تکمیلی برای دستیابی به علل مؤثر ضروری است.

صفحه ۱ از ۱     

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله علمی پژوهان می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2025 CC BY-NC 4.0 | Pajouhan Scientific Journal

Designed & Developed by : Yektaweb