مقدمه: بهنجاری و نابهنجاری جامعه در گرو شرایط عمومی خانواده هاست. اغلب مداخله­ها و روش­های زوج درمانی در صدد افزایش رضایت زناشویی و کیفیت زندگی زوجین ناسازگار می­باشند. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر کیفیت زندگی زوجین ناسازگار بود.

روش کار: این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش­آزمون_پس­آزمون با گروه کنترل بود. از میان کلیه­ی زوجین مراجعه کننده به بهزیستی شهر شیراز در سال 1390 تعداد 30 زوج که به صورت نمونه گیری در دسترس به طور تصادفی در دوگروه آزمایش (15 زوج) و گروه کنترل (15 زوج) گمارده شدند. آزمودنی­های گروه آزمایش 8 جلسه مداخله را دریافت کردند و آزمودنی­های گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. داده ها با مقیاس کیفیت زندگی SF-36 جمع آوری گردید. داده­های پژوهش با روش­ تحلیل کواریانس چند متغیری با استفاده از نرم افزار  SPSS-16تجزیه و تحلیل شدند.

یافته­ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که درمان مبتنی بر کیفیت زندگی باعث بهبود کیفیت زندگی به طور کلی می شود (0/001˂P). همچنین بین مؤلفه های عملکرد جسمانی، محدودیت جسمانی، تحمل درد، سرزندگی و نشاط، محدودیت عاطفی و هیجانی در دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود داشت (0/001˂P). اما اختلاف معناداری در مولفه های سلامت عمومی، عملکرد اجتماعی و سلامت روانی بین دو گروه وجود نداشت (0/05˂P).