مقدمه: یکی از حوزه های صرف، تصریف است که از طریق آن ملاحظات نحوی به کلمه اضافه می شود. این حوزه در افراد دارای اختلال زبانی آسیب دیده است. بنابراین ارزیابی تصریف در این افراد مهم محسوب می شود. پژوهش حاضر به تعیین روش های ارزیابی صرف زمان فعل و تعیین بهترین روش ارزیابی می پردازد.

روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی_تحلیلی بود. آزمودنی ها شامل 27 دختر و 28 پسر بوده که در دو گروه سنی 3 و 4 ساله مورد بررسی قرار گرفتند. شرکت کنندگان براساس روش نمونه گیری خوشه ای از مهد کودک های شهر رشت انتخاب شدند. جهت ارزیابی صرف زمان فعل از 8 تکلیف تکرار بلافاصله، تکمیل داستان، تکمیل جمله 1، تکمیل جمله 2، سؤالی، دو گزینه ای، الگو دهی 1و الگو دهی 2 استفاده شد. زمان های مورد بررسی عبارت بودند از ماضی ساده، ماضی نقلی، ماضی استمراری، ماضی بعید، مضارع اخباری و مضارع التزامی. نتایج پژوهش با استفاده از شاخص مرکزی میانگین، شاخص های پراکندگی شامل انحراف معیار، دامنه تغییرات و آزمون اندازه گیری های مکرر و با استفاده از SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: نتایج نشان داد میانگین امتیاز روش تکرار بلافاصله بیشتر از سایرین بوده است، ولی به دلیل ناکارآمدی در ارزیابی توانایی صرف زمان فعل، حذف گردید. روش بعدی یعنی تکمیل داستان (میانگین 22 و انحراف معیار 4/14) به عنوان بهترین روش انتخاب شد. همچنین نتایج آزمون اندازه گیری های مکرر نشان داد که سایر روش ها با روش تکمیل داستان اختلاف معنی دار دارند (P<0.001).

نتیجه گیری: با توجه به نتایج این بررسی می توان گفت در بین 8 روش مورد بررسی، روش تکمیل داستان برای ارزیابی صرف زمان فعل بهتر است.